Een nieuwe afdeling

Lieve Allemaal!


Een paar dagen geleden ben ik begonnen op een nieuwe afdeling in het ziekenhuis, de NIMCU, oftewel Neonatology InterMediate Care Unit, oftewel de pasgeboren baby’s . Ik kan eigenlijk op elke afdeling meelopen als ik het lief vraag en de goede zuster aanspreek. Toen ik het vroeg op deze afdeling, een paar dagen van te voren, dacht ze dat ik gelijk bleef om te beginnen en gaf ze me allemaal dossiers. Toen ik zei dat ik volgende week pas zou komen, keek ze me een beetje vreemd aan en dan vraag je je af of ze je de volgende week nog wel zal herinneren. Maar gelukkig, het was allemaal prima toen ik uiteindelijk begon. Het volgende was alleen dat ik nu moest uitzoeken hoe het er op deze afdeling aan toe gaat en wat ik kan doen. Nou niet zoveel dus. Op het moment kan ik wel heel goed huilende baby wiegen om ze weer slapend in hun bedje te leggen. Het is hier vooral interessant als de dokter zijn ronde komt doen. Er wordt veel uitgelegd en er worden vragen aan mij gesteld om mijn kennis te testen. Als je dit zo ziet, waar denk je dan aan? En waardoor wordt dat veroorzaakt? En welk stelsel is er dan aangetast? Ehmmz…. Ik heb helaas nog weinig kennis over neonatologie, maar leg me alles uit, alsjeblieft. En dat wordt gedaan met een boek erbij waarin ik alles terug kan lezen. Heel erg leerzaam, gelukkig!


De regels zijn op deze afdeling ook behoorlijk strikt. De moeders mogen alleen naar binnen als ze hun kindje komen voeden en dat is, tenminste als ik er ben, om 10 uur en om 12 uur. Om 12 uur mogen de vaders soms ook naar binnen. Maar af en toe wordt er iemand heel streng toegesproken en weggestuurd, de reden daarvoor is voor mij vaak niet helemaal duidelijk. Ach ja, liever wat controle dan een grote bende op deze kleine afdeling. De afdeling bestaat namelijk uit een relatief kleine ruimte met kleine baby-bedjes waar de moeders niet zomaar mogen komen. En daarnaast een aparte ruimte met gewone bedden waar de baby’s die het goed doen samen met hun moeders liggen.


Een bijzonder iets is dat al deze kindjes nog geen naam hebben. In de dossiers staan ze geregistreerd als ‘Baby of Mother [name of the mother]’. De naam krijgen ze pas na een aantal dagen; na 9 dagen of 11 dagen of nog later. Dit is afhankelijk van het volk en/of de kaste waar toe ze behoren. Officieel is het kastesysteem verboden, maar iedereen heeft het er nog vaak over en velen handelen er ook nog naar. Iedereen is wel altijd heel open over. Als ik er naar vraag dan wordt er altijd veel over verteld. Zo had ik het met mijn Nepalese vriendinnetje Sushila (een meisje van 22 met wie ik weleens thee ga drinken, die in een winkeltje vlakbij werkt, die goed Engels spreekt en Sociologie studeert, zelfs een beetje Frans aan het leren is en die ook nog eens Facebook heeft) over jongens en uitgaan. Echt uitgaan is er voor meisjes niet bij. Ze hebben wel vaak feestjes met meiden onderling, maar een meisje in een discotheek is eigenlijk niet mogelijk. Ook hadden we het over een ‘arranged marriage’, oftewel uitgehuwelijkt worden. Zij vertelde dat dit nog vaak gebeurt, maar dat zij, als zij een jongen leuk vind, toestemming moet vragen aan haar ouders om met hem te mogen trouwen en dat zij op die manier dus invloed heeft op de jongen met wie ze gaat trouwen. Ook vroeg ik mij af waarom zoveel hele jonge kindjes een dikke streep zwart onder hun ogen hebben, zeg maar een streep eyeliner. Ik dacht namelijk dat het voor een religieuze/culturele reden was of in ieder geval voor een speciale gelegenheid. Blijkt het gewoon te zijn omdat ze dat erg mooi vinden. Toch wel een lichtelijke deceptie. Al vind ik het zelf vaak ook wel erg mooi bij de donkere ogen.


Nog even een stapje terug naar de Oncologie afdeling. De Nederlandse stichting via welke ik in het ziekenhuis terecht ben gekomen, doet veel voor deze afdeling. Zo geven zij geld voor de behandeling van een bepaald type leukemie wanneer de ouders zelf het geld er niet voor hebben. Sowieso wordt een deel van de behandeling vaak door het ziekenhuis betaald en moet een deel door de ouders worden betaald. Zo zijn er op het moment dus ook kinderen in behandeling doordat zij geld hebben gekregen vanuit Nederland. De dokter vertelde mij, toen we bij een patiëntje waren, dat hij het eerste jongetje is die door de steun van Nederland succesvol wordt behandeld voor leukemie en dat hij bijna klaar is met zijn behandeling en een erg goede prognose heeft voor de lange termijn. Zie bij de foto’s deze jongen genaamd Sudip. Ik dacht zelf dat het eerste patiëntje allang behandeld was, dus ik weet niet of het helemaal klopt, maar de arts was er wel heel trots op. Het is sowieso heel goed om te zien wat er met het geld gebeurd en dat er daardoor veel mogelijk is.


Naast alle serieuze dingen doe ik natuurlijk ook nog heel veel leuke dingen in Nepal en geniet ik van het weer (ook al is het regenseizoen), de mooie dingen en de vele tempels. Natuurlijk heb ik hier de finale gekeken van de World Cup. Het is alweer een paar dagen geleden en misschien willen de meesten er niet meer aan denken, maar hier worden wij er als Nederlanders nog vaak aan herinnert. Als je een willekeurig winkeltje in loopt is een van de eerste vragen ‘Waar kom je vandaan?’. En dan weet je natuurlijk alweer hoe laat het is en moet je weer even wat medelijden ontvangen. Wat het nog leuker maakt is dat er in mijn hotel ook een aantal Spanjaarden verblijven. Leuk leuk. Maar goed we hebben er hier met wat Nederlanders wel een feestje van gemaakt.


Op het moment ga ik veel om met een Nederlandse, Charlotte, en een Engelse jongen, Reilley, om en af en toe (eigenlijk elke dag) komt er een beetje vreemde maar erg aardige Canadese man, Marvin, voorbij die ons altijd overal mee naar toe wil nemen. Zo zijn we met zijn allen naar Boudhanath geweest, mijn favoriete tempel dus daar wilde ik nog wel een keertje heen. Een deel van het plein rondom de tempel is een soort Amsterdamse Dam want er lopen namelijk een paar honderd duiven rond. Charlotte en ik kwamen op het goede idee om wat voer te kopen om wat mooie foto’s te kunnen maken van ons tussen de duiven met het idee dat die vast wel op ons hoofd kwamen zitten. Nou de Nepalese duiven zijn een stuk minder bijdehand dan de Amsterdamse. Ze komen wel degelijk op het eten af en proberen allemaal te pakken wat ze pakken kunnen. Maar als je één beweging maakt dan vliegen ze op en landen ze 2 meter verder weer. Er was slechts één duif met een beetje lef, hij liep over mijn voet heen!


Na ons duiven avontuur zijn we gaan wandelen naar een fabriek ergens bovenop een berg. In deze fabriek worden sieraden gemaakt van bot en nouja wat er nog meer wordt gedaan weet ik eigenlijk niet. We hebben de fabriek wel bereikt maar te laat want hij was al gesloten; weer zo een goed idee van onze Canadees. De weg ernaartoe was echter zeker de moeite waard. We liepen door allemaal straten waar mensen aan het werk waren in allerlei kleine werkplaatsen en waar kinderen aan het spelen waren. Er waren zelfs een paar kindjes aan het elastieken, je weet wel ouderwets met een stukje elastiek rondom je benen, dus dat heb ik ook weer even geprobeerd. Wat is dat lang geleden, maar ik wist het nog precies. Ook waren de scholen net uit en liepen er veel kinderen rond in hun uniform en ook de monniksschool kinderen in hun gewaden. De weg naar boven gaf ons onwijs mooie uitzichten over de stad met de bergen op de achtergrond. Op de terugweg zaten Charlotte en ik even te wachten op de mannen en toen passeerden er een paar hele oude dametjes. Ze stopten, keken ons aan en toen gaf eentje ons ineens drie dikke zoenen op onze wang. De tweede vond dit blijkbaar ook een goed idee en die gaf ons een dikke knuffel. Echt heel erg schattig! De mensen zijn hier echt zo super lief, allemaal!


Oja, nog een laatste leuk iets: ik heb een ticket geboekt naar Thailand om daar straks na 5 weken Nepal voor 10 dagen echt vakantie te gaan houden!


Liefs Milou