Dag Nepal … Hallo Thailand!

Ondertussen ben ik een paar dagen geleden aangekomen in Thailand en zit ik in het immens drukke en vooral toeristische Bangkok. Jemig, wat een wereld van verschil. Van het arme Nepal met zijn bijna onbegaanbare wegen duik ik zo in de enorm ontwikkelde stad Bangkok met grote snelwegen en veel hoge gebouwen. Dat is wel even omschakelen. Ik landde in de regen, ook hier is de moesson gearriveerd, en heb de bus gepakt richting het toeristische centrum om een goedkope kamer te zoeken. Wat ze overigens op grote borden beweren, heb ik nog maar nauwelijks ervaren; het land van de glimlach. Zo vriendelijk vond ik de mensen bij de receptie in mijn hotel niet en een glimlach kon er eigenlijk niet vanaf. Wat dat betreft scoort Nepal voor mij zeker een punt op vriendelijkheid. Waar ik overigens wel heel gelukkig van word, is het Thaise eten, maar dat wist ik natuurlijk van te voren. Eindelijk weer schalen vol vers fruit, vis en veel groenten. Okee, een punt voor Thailand wat eten betreft. De volgende dag heb ik me laten rondrijden in een tuktuk om voor de verandering maar wat tempels te bekijken. Wat de hoeveelheid tempels betreft scoren Nepal en Thailand beiden een punt. Voor 10 bath (20 cent) wil ik dan ook wel wat winkeltjes bekijken tussendoor met het idee dat ik me wel laat verleiden om iets te kopen. Helaas mislukt. De winkeltjes was ik snel zat en eigenlijk de tempels ook wel. De rest van de dag een poging gedaan om te acclimatiseren. Wat dit laatste punt betreft voelde ik me in Nepal vanaf moment 1 al helemaal thuis; nog een punt voor Nepal. Met deze voorlopige tussenstand (Nepal 3 - Thailand 2) staat Nepal, gelukkig, bovenaan!


Dan nog even een korte terugblik naar mijn laatste paar dagen in Nepal. Er is een hele interessante ontwikkeling ontstaan voor mijn project. Het project wat nog steeds in zijn kinderschoenen staat en waar ik dus eigenlijk weinig details over los kan laten. Ze zijn er simpelweg niet. In de laatste dagen ben ik elke dag wel in het ziekenhuis geweest om mensen te spreken en uiteindelijk ook om de kinderen wat kleine kadootjes te geven. Dit laatste was heel leuk om te doen. Het waren vooral stickervellen, schriftjes en wat potloden. En van dit alles waren de Spiderman stickers het meeste in trek bij de jongens en de barbie stickers bij de meisjes. Het is in ieder geval mooi om al die glimlachende gezichtjes te zien. En tijdens dit bezoek werd mijn aandacht getrokken naar de ronde van de artsen. Het was zoveel drukker dan normaal en wat vooral bijzonder was, was dat de artsen (de twee artsen die hun eigen patiënten hebben op de afdeling gaan niet altijd even goed met elkaar om) met elkaar op ronde waren. Hier moest een speciale reden voor zijn en die vond ik al snel. Er liep nog een derde arts mee, een niet-Nepalees, die overigens het meest aan het woord was. Na wat navragen bleek dit een arts uit Engeland te zijn, Liverpool, die als kinderoncoloog in het Alder Hey Children Hospital werkt. Hij komt regelmatig naar Nepal om het kinderziekenhuis te helpen en dan specifiek de oncologie afdeling en de burn unit. Een van de Nepalese artsen is in het ziekenhuis waar hij werkt enkele jaren opgeleid om meer kennis te verkrijgen over kanker en chemotherapie. Dit is onder andere gebeurt door de hulp vanuit Engeland.


Mij werd ook verteld dat deze man bezig is met een groot project om de oncologie afdeling te verbeteren. Wauw, dacht ik! Dat is eigenlijk precies wat ik ook wil doen. Ik moet met die man in contact komen. En zo heb ik mij na de ronde even subtiel bij de groep gevoegd en mij in het gesprek gemengd. Deze goede man wilde wel weten wie ik dan was en die kans heb ik aangegrepen. Mede met de hulp van wat Nepalese artsen die direct zeiden dat ik een project wil opstarten. Na een korte uitleg over mijn ideeën, het waren denk 5 zinnen, schreef hij zijn emailadres op een briefje en sprak hij al over een samenwerking. Hij liet mij zijn voorlopige ideeën zien die hij had uitgewerkt op papier en nam me mee om het een en ander te laten zien. Daarna hebben we met nog wat andere mensen bijna twee uur lang zitten kletsen over onder andere zijn project. Daarin benoemde hij mij als een ‘nice and keen girl' met wie hij wel wilde samen werken. Hij had direct al grootste plannen, deed hele interessante voorstellen en ik hoop dan ook dat hij dit allemaal heel serieus meent. Overigens verbleef er in mijn hotel een meisje uit Engeland die in het ziekenhuis onderzoek doet (op een andere afdeling overigens) en die deze arts kent. Ze vertelde mij dat hij dit soort dingen niet zomaar zegt en dat hij altijd zijn woord nakomt. Het klonk mij allemaal te veel belovend in de oren en ik was helemaal verbaasd na dit gesprek. Er moet nog veel gebeuren en er is nog niks zeker, maar de mogelijkheden zijn ineens nog veel groter geworden.


Na dit alles werd het langzaamaan tijd om de laatste souvenirs te gaan kopen, mijn tas te pakken, mijn Nepalese en andere vrienden gedag te zeggen en mijn laatste rekeningen te betalen. Met veel meer spullen dan met wat ik was gekomen, heb ik Nepal verlaten om in de toekomst zeker nog terug te komen!


Voor nu staat er vooral veel relaxen op het programma. Lekker eten, drankjes doen en massages krijgen. Zondag vertrek ik richting het zuiden naar het eiland Koh Tao om daar te gaan duiken en mijn kleurtje bij te werken. Kijk er nu al naar uit!


Liefs Milou