Project…??

Wees maar niet bang, dit keer zal ik jullie niet vermoeien met een ellenlang verhaal over slechts 2 dagen. Dit keer moet ik dus een week tijd bespreken in ongeveer de grootte van de helft van mijn vorige blog. Gelukkig heb ik weinig gedaan de afgelopen tijd en dus weinig te vertellen. Okee, dat is niet helemaal waar, maar ik houd jullie voorlopig even in die waan.


Mijn hoogtepunt van de afgelopen week was wel mijn weekend naar ‘The Last Resort’ samen met Engelsman Ed. Dit klinkt gelijk al goed toch; de laatste mogelijkheid, in geval van nood, of iets dergelijks. Voor een gedeelte kan dit wel kloppen ja. Het is namelijk DE plek in Nepal, en eigenlijk heel Azië, om je te wagen aan allerlei avonturen, bijvoorbeeld de 160 meter hoge bungeejump en swing. De hoogste bungee van Azie en de hoogste swing van de wereld. Een bungee kennen jullie allemaal vast wel, maar velen zullen zich afvragen wat die swing dan precies is. Het is niets meer en niets minder dan wat het woord zegt: een zwaai of een schommel. Maar dan wel eentje die bestaat uit slechts een touw met een tuigje waar je zelf aan wordt vastgekoppeld, die start op 160 meter hoogte en die pas echt begint na een vrije val van gemiddeld 6 a 7 seconden. Ja, heel eng, maar zo onwijs gaaf! Voor de duidelijkheid: ik heb dus beiden gedaan (bewijs is de film op dvd). Een ander element in dit hele verhaal is dat dit alles gebeurt vanaf een hele grote brug die het vast land met het resort verbind en die hangt tussen hoge bergen boven een wilde rivier. (Sorry mam, de details maken het verhaal extra leuk, maar je weet dat ik het heb overleefd). Nouja, ik denk dat de foto’s wel genoeg zeggen. Oja, nog een negatief puntje; de 160 meter die je in enkele seconden naar beneden valt moet je zelf weer omhoog lopen over een stijl pad gedurende 30 minuten.


Het resort is trouwens Super, met een hele grote hoofdletter S. Het is er groen, rustig (= geen toeterende auto’s), schoon (= geen stof en uitlaatgassen) en het enige geluid zijn de watervallen en de rivier. En er leven ontzettend veel enorm grote insecten, denk aan een spin ter grootte van een hand die blijkbaar gezellig bij mij in de wc zat ‘s avonds laat. Dit werd mij verteld door onze Duitse vrienden (waar we hilarisch het spel ‘wie ben ik’, kaartje op je voorhoofd met iets of iemand erop, je kent het wel, hebben gespeeld) toen ik er vanaf kwam. Er liep dus een spin van hun douche richting mijn wc, maar ik heb hem gelukkig zelf niet gezien. Voor het eten heb ik overigens nog een heerlijke Ayurvedische massage genomen. Die nacht sliepen we in een tent, letterlijk een tent, een grote waar je in kunt staan met echt bedden erin. Toch leek het wel echt kamperen, super leuk! En hier kregen we nog bezoek van een enorm vlinderachtig beest. De volgende dag stond er nog een activiteit op het programma: raften! De rivier was op sommige stukken 6+ (er was mij verteld dat 5+ de max was dus ik weet niet hoe wild dit moest zijn) en daarom moesten we eerst een stuk naar beneden rijden om op rustiger water te komen. In onze raft zaten Ed en ik, twee gezellige Fransen, 2 zwijgende ietwat gezette Amerikanen en onze gids die mij natuurlijk elke keer moest hebben als hij iemand nat wilde maken of in het water wilde gooien. Het was een heerlijke tocht van ongeveer 3 uur waarbij we veel hebben gezwommen en achter de raft hebben gehangen. Vooral in het begin was het wild en zijn we bijna omgeklapt omdat de gids niet helemaal goed had gestuurd (wat nou 11 jaar ervaring!). Het was echt een heerlijk weekend en het viel weer even tegen om terug te komen in de drukte van Kathmandu.


Terug in Kathmandu ben ik weer aan de slag gegaan in het ziekenhuis. Ik heb nog één dagje meegelopen op de afdeling chirurgie, maar de rest van de tijd heb ik aan andere dingen besteed. Andere dingen? Doe je dan helemaal niks meer voor je studie en ben je lekker aan het genieten van Nepal? Nee, die andere dingen hebben juist heel veel te maken met mijn studie én in het bijzonder met mijn tweede doel van mijn reis naar Nepal: zoeken naar projecten! En jaja, nu denk ik er toch zomaar eentje gevonden te hebben!


Eerst even kort over mijn ervaringen op de chirurgie afdeling. Op deze afdelingen liepen ontzettend veel verpleegkundigen rond waarvan overigens een groot gedeelte in opleiding is. De verpleegkundigen in opleiding moeten in verschillende ziekenhuizen en op verschillende afdelingen enkele dagen werken/meelopen. Soms is dit maar voor drie dagen zoals ik het heb gezien op de vorige afdeling. Zo zijn er op een afdeling soms ineens veel verpleegkundigen en kan dit aantal ook weer heel snel afnemen. Hier was het echt enorm en ik had zelf al snel geen overzicht meer op wie wat aan het doen was. Ik ben daarom maar begonnen met het meelopen op de ronde van de chirurgen. Er zijn twee teams chirurgen die elk twee chirurgen hebben en enkele artsen in opleiding. Een van de chirurgen is een vrouw. Die middag hoorde ik van een vriend die in een ander ziekenhuis een stage doet dat hij een chirurg in opleiding heeft ontmoet die de 4e vrouwelijke chirurg in Nepal gaat worden. Hierdoor kennen wij samen 50% van alle vrouwelijke chirurgen in Nepal, best bizar!
We gingen alle patiënten langs waarbij er soms het een en ander verteld werd. Een kindje was bijvoorbeeld geopereerd aan haar hoofd en hals omdat daar een abces zat waar maden in zaten. Maden ja. Dit klinkt heel bizar maar dit komt bijzonder vaak voor in Nepal. Daarbij was dit kindje ook nog eens HIV positief en had het weinig kans op overleven. Na de ronde ben ik meegegaan naar de OPD (Outpatient department). Daar worden door de artsen en artsen in opleiding tientallen patiënten gezien die mogelijk een operatie moeten ondergaan. Het gaat hier bij de meesten om obstipatie en/of obstructie van de darmen. Door de drukte kon mij echter weinig uitleg worden gegeven en op een gegeven moment had ik het idee dat ik op deze afdeling te weinig kon doen naar mijn zin. Ik heb daarom mijn zinnen volledig gezet op het project.


Wat kan ik nu over mijn project vertellen… Het heeft te maken met de oncologie afdeling in het kinderziekenhuis. Het heeft mij te pakken gekregen na mijn bezoek in het ziekenhuis in Dhulikhel. Het is langzaam iets aan het worden waar ik de komende jaren mee bezig wil zijn. Het heeft onder andere te maken met educatie, hygiëne en sanitatie. Maar op het moment is het eigenlijk nog niks, is het eigenlijk nog een idee en is het iets wat ik nu en ik de komende maanden vorm ga geven. Mijn doelen zijn groot, mijn wil is groot, mijn motivatie is groot en de support die ik vanuit het ziekenhuis heb is groot.


Dit zijn toch eigenlijk de belangrijkste dingen, vind je niet? Okee, het klinkt allemaal heel vaag, maar ik wil nog niet teveel vertellen over dingen die voor mij ook nog niet helder en zeker zijn. Op het moment bestaan mijn dagen vooral uit praten met artsen en belangrijke mensen in het ziekenhuis en met mensen in andere mogelijk interessante instellingen. En uit het uitwerken van alle gegevens die ik tijdens deze soms zeer lange gesprekken (met meestal lekkere kopjes Nepalese thee) heb verkregen. En als er dan nog tijd over is dan doe ik wat sightseeing en shopping of ga ik op bezoek bij mijn kleine vriendje Funky (een zwarte kitten die woont in een club).


Terug in Nederland zal ik mijn project verder uitwerken en hoop ik jullie hierover meer te kunnen vertellen! Voor nu houd ik het hierbij. Ik heb nog vier dagen te gaan en dan vertrek ik naar Thailand. Hopelijk nog een klein blogje vanuit Nepal voor die tijd, wie weet.


Liefs Milou