Never End Peace And Love

Titel: hier staan de letter van Nepal voor en daar zijn ze hier nogal trots op, want al meerdere mensen hebben me dit verteld.


Hallo Lieve Mensen!!


Als je denkt dat het geluid van huilende kinderen gaat wennen, dan valt het toch weer even tegen als je vlak daarna door de ziekenhuis gangen loopt en het geluid door merg en been gaat. Als je dan ook nog gaat assisteren bij enkele zeer pijnlijke en moeilijk te verdoven procedures dan voel je je wel wat machteloos. Op de afdeling waar ik nu meeloop, oncologie oftewel de kankerpatientjes, worden vooral beenmergpuncties en lumbaal puncties uitgevoerd. (Even een korte uitleg voor de leken onder ons. Bij een beenmergpunctie wordt er met een dikke naald merg uit het bot gehaald. Hierbij wordt wél de huid, maar niet het bot verdoofd. Dit laatst is onmogelijk en maakt de procedure erg pijnlijk. Bij een lumbaalpunctie, oftewel een ruggeprik, wordt er hersenvocht afgenomen uit de ruggenmerg. Een lange naald wordt tussen twee wervels ingebracht waarna er wat vocht wordt afgenomen.) De in het begin vaak erg stoere patiëntjes zijn na een van deze ingrepen ineens niet meer zo stoer. Met 3 verpleegkundigen en de moeder een kindje vasthouden is daarom ook niet vreemd. Een beetje jammer als je er daarna achter komt dat ze de kinderen bijna niks hebben uitgelegd en ze eigenlijk niet eens weten wat er gaat gebeuren. En vaak mogen de ouders er trouwens niet eens bij zijn. Redelijk traumatisch. Daarbij zijn er natuurlijk uitzonderingen. Zo is er een fantastisch lief meisje van 12 jaar oud die elke week ongeveer 3 keer naar het ziekenhuis moet komen voor medicijnen en ook nog wat procedures moet ondergaan. Haar Engels is heel goed en als een muisje ligt ze op de bank om alles te ondergaan. Toen ze vertelde wat haar grootste verjaardagswens was, kon ik haar weer knuffelen; ‘Ik wens dat de dokters mij beter maken en dan hoef ik geen kadootjes meer’. Ook is er dit jongetje die bij het geven van zijn medicijnen, wat best pijnlijk kan zijn als de dikke substantie je aderen in loopt, continu bleef lachen en toen ik naar hem knipoogde alleen maar harder moest lachen. Dat doet dan ook wel echt goed! Met sommige patiëntjes krijg je dan toch wel een klein beetje een band, ook al is het maar een korte periode dat ik er zal zijn...


In een ander land is er altijd veel anders. Dat is natuurlijk ook zo in Nepal. Zo is de hygiëne anders; we mogen in het ziekenhuis niet onze kleren en schoenen van buiten aan maar de ramen staan wel open, handschoenen worden meerdere keren gebruikt en zelfs injectiespuiten worden per persoon 24 uur lang gebruikt. Zo is de registratie en het geven van medicijnen anders; als een patiënt niet in zijn bed ligt dat komt de medicatie later wel of wordt het simpelweg vergeten. Maar het meest bijzondere vind ik wel dat de kinderen hier zo anders huilen dan in Nederland. Iets waarvan je verwacht dat dit universeel is, de meeste gezichtsuitdrukkingen (boos, pijn, lachen) zijn immers universeel, is toch totaal anders. Ergens ook wel weer logisch, zij hebben immers een ander woord voor au!


Iedereen heeft vast weleens vissen gevoerd. Op het moment dat 1 vis doorheeft dat er eten aan komt steken er twee lippen boven het water uit en volgen er meer vissenlippen. Ze hoppen een beetje omhoog en omlaag en hopen zoveel mogelijk te profiteren van de heerlijke maaltijd. Wat heeft dit met Nepal te maken? Het volgende. Ditzelfde maak ik tegenwoordig namelijk elke keer als ik naar het weeshuis ga mee. Als ik daar kom heb ik altijd wel een fles water bij me en zodra ik de kamer binnen kom met de kids van een jaar of 1 en zodra deze fles wordt gesignaleerd dan gebeurt het. Van alle kanten komen kinderen tevoorschijn die zich op mij heen verzamelen en die als een stel vissen om mij heen gaan springen. Allemaal hebben ze hun mond open om een beetje van mijn water te kunnen drinken. Het is een bizarre verschijning en de eerste keer was ik echt een beetje overrompeld. Nu vind ik het juist fantastisch om te doen en heb ik gemerkt dat het met eten hetzelfde werkt. Ach ja, het houdt ze weer even bezig want weinig speelgoed om mee te spelen is er niet. Oja, ze hebben mij ontdekt als speelgoed. Ik fungeer als een soort klimrek en voor ik het weet zitten er 10 kinderen over op me en aan mijn haar te trekken. Iets wat dus heel fijn is in combinatie met katoenen luiers…


Pff…. Wat gaat het allemaal snel hier in Nepal! Er zijn alweer bijna 2 weken voorbij en het gaat echt zo snel. Elke dag is er wel weer iets te doen en zijn er mensen met wie je iets kunt doen en dan is er natuurlijk het voetbal wat iedereen hier bezig houd. Dit breekt trouwens ook wel op… door het tijdsverschil zijn veel wedstrijden om middernacht. Hopelijk is er geen power cut als de finale is want de generator gaat na 10-en niet meer aan...al zullen ze hopelijk dan wel een uitzondering maken, toch?!?


Natuurlijk ben ik ook veel aan het sightseeing doen en ben ik vorig weekend naar Pashurpatinath en Bodanath geweest. In de eerste plaats is een grote Hindu-tempel waar je als niet-Hindu dus niet in mag. Beetje lullig als je dan met een Nederlandse meisje op stap bent die toevallig ergens verweg Hindu invloeden heeft en er dus Indisch uit ziet en wél naar binnen mag. Naar wat ze vertelde is het super mooi binnen, en bedankt. Naast deze tempel zijn er gelukkig nog vele andere kleine tempels én is hier de plaats waar ze mensen cremeren. Dit gebeurt aan de rand van de rivier de Bagmati en het as en de resten worden hierin uitgestrooid. In deze rivier zijn veel kinderen aan het zwemmen en zij duiken het goud op wat vaak is overgebleven na de crematie. Na een mooie wandeling kwamen we bij de onwijze tempel van Bodanath, nu al mijn top 1 favoriet! Zie de foto’s voor wat indrukken van deze mooie tempel.


En ik ben begonnen met mijn MLN cursus: Milou leert Nepali! Gewapend met een boekje in mijn hand probeer ik een gesprek aan te knopen met de lokale bevolking. Tot nu toe kan ik vragen hoe het gaat, hoe iemand heet en ‘zit’. Dit laatste is nogal nuttig gebleken in het weeshuis en blijkbaar sprak ik het goed uit want de meeste kinderen gingen braaf zitten.


Enkele bijzondere feitjes:
Ze hebben hier geen voorjaars- of naarjaars uitverkoop, maar Monsoon Sale dankzij het regenseizoen!
Als je denkt een heerlijke massage te krijgen in één van de vele centrums dan is de kans groot dat je in een bordeel terecht komt.
Als je iets vraagt op straat aan een Nepalees ze je 9 van de 10 keer wel de goede weg zullen wijzen, maar als ze het niet weten ze gewoon maar iets zeggen omdat ze altijd antwoord willen geven.
Je geen typische Newari (een volk in Nepal) lunch moet nemen als je vegetariër bent, hersenen, darmen, maag met beenmerg en nog veel meer zijn het voor-, hoofd en na gerecht. Heb zelf alleen de eerste geprobeerd en daarna vriendelijke gepast.
Je in straten van Thamel vaker wordt aangesproken met ‘Hasjiesj, marihuana, want nice evening lady’, dan in de steegjes van Amsterdam.


Liefs Milou