Mijn eerste dagen...

[Nu dan echt mijn verhaal...Oeps ging fout!] Ik heb dus eindelijk even tijd gevonden om wat te schrijven in mijn nu al drukke Nepalese leventje! Dit is mijn 6e dag én mijn eerste echte 'werkdag'. Ik ben net weer terug in mijn hotel na een dag werken in het kinderziekenhuis. Nouja, een dag werken is eigenlijk maar een paar uur werken met zelfs nog een half uur pauze. Van ongeveer half 10 tot 2 uur ben ik een beetje aan het aanklooien in het ziekenhuis. Zo voelde het vandaag nog een beetje. Alhoewel ik tijdens dat aanklooien toch al behoorlijk wat heb gedaan; medicatie toegediend, infusen aangekoppeld, kinderarmpjes vastgehouden terwijl de Nepalese zuster het infuus zette en vooral kinderen getroost. Al met al een aardig indrukwekkend dagje.
Maar laat ik nog even bij het begin beginnen. Ik ben vrijdag na een lange, maar prima reis aangekomen in Kathmandu en ontvangen met bloemen door Mukesh, iemand die ik viavia heb leren kennen en van te voren via email heb gesproken (ps Eli: hij is in het echt ook heel erg aardig!:)). Hij heeft mij naar een hotel gebracht, in de toeristische wijk Thamel, waar ik de eerste twee dagen heb doorgebracht. Hier kon ik op het dak in de zon ontbijten, maar het was toch niet helemaal naar me zin en te duur. Nu ben ik verhuisd naar een super lief hotelletje, ook in Thamel, waar ik in een mooie groene tuin kan ontbijten en waar ik maar 500 Roepies (iets meer dan 5 euro) per nacht betaal.
De eerste echte dag ben ik met Andras, een Colombiaanse jongen die ik op Delhi Airport even had ontmoet en direct in de straten van Thamel ben tegengekomen, op stap gegaan. We zijn wat tempels gaan bezichtigen en hebben een mountainbike gehuurd. Hiermee zijn we de berg opgefietst naar de Apentempel (Swayambunath) waar ik enorm uitgeput en de laatste meters te hebben gelopen, ben aangekomen. Ik moest blijkbaar nog wat acclimatiseren aangezien Kathmandu zelf al op 1400m hoogte ligt en de berg behoorlijk stijl was. Ik wilde me eigenlijk niet laten kennen, maar was blijf dat ook Andras, die aan de hoogte gewend is, goed moest bijkomen. Na 20 minuten bijkomen en een fotosessie van energieke Nepalese kinderen konden we er weer tegenaan en zijn we de tempels en vooral de vele apen gaan bewonderen.
Na deze toeristische dag zijn we gaan eten en voetbal gaan kijken. Ja, de Nepalezen zijn helemaal into de voetbal en overal kun je dit kijken en vaak zelfs op groot scherm. Zo heb ik Nederland zien spelen met natuurlijk de Nederlanders die ik ondertussen in mijn nieuwe hotel heb ontmoet. En ben ik nu al door alle Nederlanders die ook in het ziekenhuis meelopen uitgenodigd om vrijdag met zijn allen ergens voetbal te gaan kijken. Gelukkig maar, had het niet willen missen!
Dag 3, 4 én 5 bestonden vooral uit het zoeken naar het ziekenhuis en de juiste persoon die ik moest spreken. En het zoeken naar het weeshuis waar ik ook wat dingen ga doen en waar ik van te voren wat contact mee had gehad. Op de eerste zoekdag heb ik beiden gevonden, maar het was een ‘holiday’ of ‘holy day’, het is maar hoe je het bekijkt. In ieder geval waren er daardoor geen ‘officiële’ mensen aanwezig en kon ik niets regelen. Op de tweede zoektocht was er in het ziekenhuis weer niemand aanwezig, maar gelukkig kwam ik toen wat Nederlandse meiden tegen die mij verder konden helpen. In het weeshuis had ik meer geluk, dacht ik, maar ook daar was dan toch degene die ik nodig had niet aanwezig. Ik was hier heen gegaan met een Andrew, een jongen uit Engeland uit mijn hotel. We zijn toen wat rond gaan lopen in het weeshuis en kwamen uiteindelijk bij de allerkleinsten uit, de baby’s van 3 maanden tot ongeveer 1 jaar oud. In een soort box lagen, zaten en liepen een stuk of 10 kinderen van rond een jaar oud. Een stukje verderop lagen 3 kinderen op wat kussens van rond de 6 maanden. En daarnaast lagen 10 baby’s van slechts enkele maanden oud. Allemaal in een shirtje en soms een broekje, maar in ieder geval een katoenen luier. Zo was ik na het optillen van de eerste kleine gelijk nat en rook ik heerlijk naar babymelk en baby…
Op mijn laatste zoekdag heb ik eindelijk alles kunnen regelen zodat ik overal aan de slag kan gaan wat ik wilde gaan doen. Het valt me nog alles mee, want met alle waarschuwingen vooraf en ervaringen uit andere landen heb ik het nog relatief snel kunnen regelen ondanks de Nepalese leefstijl. Misschien niet allemaal op de manier zoals gepland, maar ik kan beginnen! Vanaf nu ga ik vrijwilligerswerk doen in het weeshuis. Hoe vaak en wanneer weet ik eigenlijk zelf nog niet, maar dat kan ik voor een groot deel zelf bepalen. Ik ga daar helpen bij de verzorging van de kleine kinderen en misschien nog bij andere dingen zoals computerles geven.Wie weet. En verder ga ik meelopen in het ziekenhuis en ga ik zien hoe het er daar aan toe gaat. Zo na mijn eerste dag in het ziekenhuis heb ik er ongeveer een idee van. Het leuke is overigens wel dat ik als verpleegkundige student meer mag doen dan een medicijnen student. Die mag vooral luisteren en dingen opschrijven. Wij beginnen de dag met het maken van plakkertjes van tape die we daarna gebruiken om het infuus vast te zetten! Heel intelligent werk dus.

Ik heb het hier echt heerlijk naar mijn zin en vind ik de stad geweldig! Het is daarom weer tijd om op pad te gaan. Ik zal snel wat foto’s online zetten.

Liefs Milou