Naar huis

De laatste dag, de laatste uurtjes, nog maar eventjes genieten en dan zal ik toch echt weer terugvliegen naar ons koude kikkerlandje (iedereen is al zo blij voor me dat ik in dat *$&%*-weer mag thuiskomen). Nu even goed genieten van het weer hier. Ondanks dat het hier ook gewoon monsoon is met enorme buien, dat daardoor de allermooiste bergen van de wereld niet te zien zijn en dat ik elke dag thuiskom met modderbenen omdat ik gewoon mijn flipflops aan doe op straat. Ondanks dat is het hier overigens slechts minimaal 27 graden. Oh, op het moment van schrijven barst er weer een buitje los. Het blijft heerlijk om over het weer te praten, lekker Hollands, alsof ik niks beters te zeggen heb...natuurlijk wel!

Gisteren ben ik teruggekomen van een paar dagen Pokhara. Een plaats op zo’n 8 uur rijden van Kathmandu waar het heerlijk rustig en natuurlijk is. Een plek om heerlijk tot rust te komen doordat het leven zich afspeelt rondom een groot meer omgeven door bergen. En ondanks de vele wolken heb ik op de laatste dag toch een klein glimpje van een besneeuwde berg mogen meepakken, jee! Na alle serieuze dingen in het ziekenhuis waren we hier wel aan toe. Ik heb dan ook vrij weinig gedaan (wel overwogen om te gaan parasailen, maar het risico op weinig zicht t.o.v. de kosten woog niet op. Fijn he mam?!). We hebben een paar uur gemountainbiked langs het meer om op de route duizend mooie plaatjes te kunnen schieten. We zijn naar het museum geweest om de verschrikkelijke jeti te zien en nog bij een watervalletje langsgeweest. Daarnaast heb ik lekker aan het meer me boekje gelezen, hebben we lekker uitgeslapen, ontbeten en gerelaxed. Wat wil je nog meer.

Vandaag ben ik gedag gaan zeggen in het ziekenhuis. Ik ben nu alleen in Kathmandu en Millad en Marloes komen morgen weer terug. Zij hebben dan nog voldoende tijd om de nodige dingen af te ronden in en rondom het ziekenhuis. Zo proberen we nog een afspraak te krijgen bij Unicef (tot nu toe niet gelukt, ze hebben niet teruggebeld en wij kunnen de juiste persoon even niet meer bereiken), hebben we in een privé kinderziekenhuis contacten gelegd die erg nuttig kunnen zijn en willen we nog de laatste dingen in kaart brengen. De laatste taken voor M&M zeg ik maar zo. Voor nu heb ik gedag gezegd om hopelijk snel weer eens terug te komen. Ik heb nog even met de meeste artsen gesproken in hoeverre ze tijd hebben. Daarbij ben ik met wat verpleegkundigen en kinderen gaan tekenen. Ik had van mijn moeder wat ballonnen en kleurpotloodjes meegekregen. De ballonnen hebben we vorige week al uitgedeeld. Waar al die kinderen ineens vandaan kwamen begrijp ik nog steeds niet, dat we te weinig ballonnen hadden was wel duidelijk!

De kleurpotloodjes waren vandaag ook een succes. Ik heb ze natuurlijk achtergelaten met een tekenblok nadat ik een paar mooie tekeningen mee naar huis heb gekregen. Een kindje heeft zelfs met links getekend omdat hij rechts zijn infuus had zitten. Met wat hulp heeft hij mooie appels en zelfs mij getekend. Een aantal kinderen hebben in een korte tijd hun best gedaan want helaas moest ik op tijd terug om in mijn hotel uit te checken. Voordat ik weg ging zag ik nog een bekend gezicht van vorig jaar. Een jongetjes, Nikesh genaamd, die vorig jaar ook al in het ziekenhuis was. Hoe het nu precies met hem gaat kon ik niet duidelijk krijgen, hij zag er in ieder geval goed uit. Vorig jaar was hij een periode erg zwak zoals ik het mij kan herinneren. Wel erg apart om te zien want dat had ik niet verwacht.

Nog even de laatste uren aftellen voor vertrek. Gelukkig ziet de terugreis er iets voorspoediger uit met kortere overstap tijden. Daarbij vlieg ik ‘s nachts en kan ik gelukkig heel goed slapen in het vliegtuig!

Hopelijk mag ik snel weer terugkomen om de afdeling steeds een beetje beter te zien worden!

Liefs
Milou