Roadtrip 2: Going UpNorth WA!

Lieve allemaal,

Precies 4 weken geleden vertrok ik uit Perth om nu in Alice Springs te zijn, een afstand van denk 2500km. Slechts een paar dagen reizen dus zou je denken, wat klopt als je rechtstreeks naar het oosten gaat. Maar het scheen zo te zijn dat de route via het noorden iets spectaculairder is en daarom hebben we bijna 9000km afgelegd in 4 weken tijd, en dan hebben we het nog best snel gedaan ook! Benieuwd naar dit tripje?? Skip de samenvatting en lees dan verder. Geen interesse in de volledige versie? Ga dan voor optie B en lees slechts de samenvatting.

De globale route die we hebben afgelegd is de volgende (zoek het maar eens na op de kaart): Perth – Pinnacles Desert – Kalbarri NP – Denham – Coral Bay – Exmouth – Tom Price - Karijini NP – Port Hedland – 80 Mile Beach – Broome – Halls Creek – Kununurra – Katherine – Litchfield NP – Darwin – Katherine – Mataranka – Daly Waters - Tennant Creek – Devils Marble – Alice Springs

Samenvatting
Rijdend in een Fort Falcon en slapend in de achterbak van diezelfde auto heb ik deze Roadtrip gemaakt samen met Dutchie Harm. Slapen op gratis campspots langs de kant van de weg, in National parken (NP) of onder de sterrenhemel in de buitenluht. Het begon met regen en onweer, het eindigde (op het moment van schrijven weer met regen en onweer) met hitte, zon, zweten en soms ruim 40 graden plus 70% luchtvochtigheid. De eerste highlight was Kalbarri NP: slapen op een paardenfarm en een hike maken over prachtige bergen en door mooie kloven van 9km. Vervolgens naar Denham om te chillen in een hottube met boorgrondwater van 40 graden en emu’s in de ‘achtertuin’. Snorkelen in Coral Bay en Cape Range NP (misschien wel beter dan de great barrier reef, in ieder geval rustiger) met haaien en schildpadden. En duiken op 1 van de top 10 duikplekken ter wereld, de Navy Pier in Exmouth. Next was Karijini NP wat onbeschrijfelijk bijzonder (en heet) was. Rijden door het rode zand en lange wandelingen over bergen en door smalle rotsspleten naar onverwachte natuurlijke waterbronnen om te zwemmen en te springen van 8 meter hoge rotsen. Vervolgens reden we langs ’80 mile beach’ om na een nacht slapen vroeg in de ochtend de schildpadden te zien tijdens hun weg terug de zee in na het leggen van hun eieren. Na 2 weken was het tijd voor 3 dagen relaxen in Broome met een pareltour (kreeg ik zomaar een ketting van $20.000,- om mijn nek), de oudste openluchtbios en mangobier. In de dagen rijden daarna kregen we onze 2e lekke band, zagen we bosbranden langs de weg en werd rijden in het donker een groot avontuur met koeien en kangaroos op de weg. Bijna 1500 km verder, aangekomen in de Northern Territory, waren we vlakbij Darwin en bezochten we Litchfield NP met zijn vele watervallen en krokodillen (helaas niet gezien). Een kort bezoek aan Darwin met na 3 weken weer een normaal bed om in te slapen. Weer terug naar beneden om door enkele plaatsjes te gaan, veel aboriginals te zien, wat kleine bezienswaardigheden (bijvoorbeeld een verzameling stenen) en het belangrijkste een biertje drinken bij de oudste en bekendste pub in de Northern Territory. En nu ben ik in Alice Springs, heb ik de West MacDonnells ranges die naast de stad liggen gezien en wordt mijn volgende highlight Ayers Rock (je weet wel, die grote rode steen die ze midden in de outback hebben gelegd!).

Vervoer & Camperen
Voor een roadtrip heb je een vervoersmiddel nodig. Na een vette roadtrip in een hippe Camper met goede slaapplek had mijn travelmate Harm een auto om ons van A naar B te brengen. Deze Ford Falcon had hij gepimpt (vond hij zelf) met twee zwarte strepen van voor naar achter over het midden van de auto (voor wat extra aandacht). Een auto die de politie dus interessant vond en resulteerde in totaal 4 aanhoudingen (op een of andere manier nooit wanneer ik reed), altijd standaard blaastest, en 1 bijna boete voor te hard rijden (ik keek even lief naar meneer agent dus toch geen boete) maar het bleef bij een waarschuwing. Diezelfde auto heeft een achterbak waar je als je de achterbank dubbelklapt precies met je benen gestrekt in kan liggen en nee, het is geen stationwagon. Na de 1e nacht met veel regen en een niet waterdichte tent waar ik in zou slapen bleek dat het ook pastte om hier precies met zijn 2-en in te slapen. De auto werd dus onze slaapplek wat prima was totdat de temperatuur steeg tot minimaal 30, soms ruim 40 graden. Gelukkig kun je met gevaar voor eigen leven ook buiten slapen en lekt een tent niet zolang het niet regent. Camperen in australie is dus heel creatief. Dit kan op gratis parkeer-campeer-plekken langs de snelweg met de nodige voorzieningen: meestal een wc (soort permanente dixi), soms een picknicktafel, heel soms met overkapping en veelal veel als coca-cola-reclame lichtgevende roadtrains voorbij denderend, en soms een parkeerplaats met helemaal niks. Oja een roadtrain is een hele grote vrachtwagen met meestal 4 trailers en denk 50m lang en dient met name om je op de lange verlaten wegen te vermaken met spannende inhaalmanoevres. In de national parken zijn de campings iets meer georganiseerd, de voorzieningen vaak uitgebreid met een bbq en soms gezelschap van dingos, en voor deze campings mag je wel betalen waarbij je dan wel weer gratis mag zwemmen in de watervallen en meren. En tot slot als we dan na enkele dagen hitte weer eens wilden douchen werden we toch verleid door de duurdere campings met alles wat ons hartje begeerde (in Broome zelfs met zwembad!) en konden we onze volledig gesmolten kaas weer enigzins in zijn oude vorm krijgen. Oh en niet helemaal onbelangrijk: het eten tijdens onze reis. Uitgerust met een heuze messenset (ik ging immers op reis met een chefkok), één gaspit en veel blikvoer werden de meest luxe campingmaaltijden op tafel gezet. Elke ochtend had ik corvee en maakte ik overheerlijke instant koffie met een schaaltje voedingsrijke wheet-bix (soort brinta) om de dag goed te beginnen.

National Parken
Zeker weten de hoogtepunten waren de vele nationale parken waar we naar toe zijn gegaan en daar heb je er enorm veel van in Australie. Aangezien wij in de zomer en tevens het regenseizoen naar het noorden gingen reizen, gingen we de regen tegemoet. Het noorden van Australie is in deze tijd enorm heet, heeft een hoge luchtvochtigheid en veel onweer, regen en tornado’s, maar ook bosbranden. Wat het eerste betreft hebben we denk ik de 50 graden wel een keer gehaald en ook al deed je nauwelijks iets, je werd zeiknat van het zweet. Onverwachte regenbuien maar met name prachtig mooi onweer hebben we ook veel mogen zien. Gelukkig was het voor tornado’s nog te vroeg, maar een bosbrand hier en daar was ons wel gegunt. Een voordeel van deze tijd van het jaar is dat er vrij weinig toeristen zijn en het nadeel daarbij is dat sommige parken gesloten zijn. Met name omdat het simpelweg te heet is om te gaan wandelen en anders zijn de onverharde wegen weggeregend om er uberhaupt te komen. Kalbarri met zijn ‘nature window’ was ons eerste NP. Met zeker 6 liter water, mueslibars en sandwiches gingen wij de hike van 9km maken. Deze begon bovenop de berg bij een soort raam in de rots met een fantastisch mooi uitzicht over de rivier beneden. Met denk 6uur wandelen was dit direct onze langste hike die we gedaan hebben. Van bovenop de berg, afdalend naar het water beneden met een strandje om klimmend over rotsen langzaam weer omhoog te gaan en uit te komen bij hetzelfde mooie uitzicht. Eén van de beste parken in west Australie is Karijini NP. Het ligt meer inlands en is daardoor direct een stuk heter. In dit park zijn heel veel wandelingen te maken die via bergen en kloven bijna allemaal leiden naar een waterbron; een waterval of een meertje. Op een paar van die plekken kon je van meters hoge rotsen het koele water inspringen en waren er visjes die dode huid van je voeten afknabbelen (Bij dr. Fish betaal je er een fortuin voor, hier helemaal nul). Wat een fantastische ervaring om hier, soms helemaal alleen, te zijn en te genieten van de geluiden van dieren, het water of gewoon de stilte. De andere national parken waar we zijn geweest, waren in de Northern Territory en dit gaat dan weer samen met veel krokodillen (in de afgelopen week zijn er 2 kinderen opgegeten, maar beiden was in aboriginal gebied en niet waar toeristen komen). Er zijn trouwens 2 soorten krokodillen; de minder gevaarlijke zoetwater en de gevaarlijke zoutwater. Zij komen helaas beiden in zoetwater voor, oftewel in de parken waar wij zijn geweest. Maar, no worries, als een zoutwater wordt gesignaleerd mag je niet meer zwemmen en de zoetwater bijten alleen als je ze stoort (stelt dit je gerust oma?). Litchfield NP, vlak onder Darwin, is een park met veel water. Van mooie watervallen, kreken en meren. Een park wat heel boomrijk is en groen. Het nadeel van het rustige laagseizoen is dat er ook minder mensen aan het zwemmen zijn. Als we alleen bij een meer aankwamen, werd ik dan altijd wat voorzichtiger. Als Harm dan vroeg of ik mee wilde zwemmen naar de overkant zei ik heel nonchalant ‘Ga jij maar vooruit, ik kom dan zo wel’. Toen Harm mij ineens doorhad werd hij toch ook weleens wat nerveus en bleef toch maar niet te lang in het water.

Onderwaterleven
Om hier vandaan een sprong te maken terug in de tijd naar Cape Range NP waar we een paar dagen daarvoor zijn geweest. Een totaal ander NP omdat dit aan de kust ligt. Met een route die te rijden is met de auto over bergtoppen uitkijkend over onbeschrijfelijk mooie dalen met daarachter de blauwe zee. Om vervolgens langs de kust veel stranden te vinden met de beste plekken om te gaan snorkelen. En dan te bedenken dat het koraal zich op enkele tientallen meters van het strand bevind je zo de zee in de kunt lopen met je snorkel op je hoofd. Op elk strandje was er wel iets bijzonders te zien tijdens het snorkelen. Naast dat je veelal op de sterke stromingen moest letten, was het op één plek zo ondiep dat je alleen bij een tide van 1,2m kon snorkelen. Toen wij er waren kon dit alleen om 6u savonds wat betekende dat het al langzaamaan donker ging worden. Omdat het de dagen erna niet meer zou kunnen, zijn we toch even het water in gegaan en niet voor niks. Naast onwijs veel soorten kleurrijke vissen werden we aan het eind begroet door een schildpad. Even tussendoor wat schildpadden betreft: vanaf november begint het eieren leggen van deze dieren en bij 80 mile beach zijn we om 6u sochtends gaan kijken hoe grote schildpadden terugkropen naar zee na het leggen van hun eieren bij de duinen. In Coral Bay, het plaatsje 150km onder dit park, zag je roggen vanaf het strand, zwommen de vissen tussen je benen door en was een plek met haaien (ongevaarlijke planktonetende). Na 2 dagen snorkelen werd het tijd voor het betere werk en zijn we gaan duiken. Exmouth, de stad waar Cape Range NP bij ligt, heeft één van de beste duikplekken ter wereld: de Navy Pier. Deze oude pier werd vroeger gebruikt voor lossen en laden van schepen en onderzeeers. Tegenwoordig zijn de grote stalen pilaren de thuishaven geworden van vele grote vissen en haaien die het aangenaam vinden in de schaduw van de pier. Duiken hier betekent dan ook zwemmen tussen enorme schollen grote vissen, veel inktvissen en tussen haaien van gemiddeld 2m. Wat best even spannend was in het begin werd een enorm gave ervaring.

Bewoonde wereld
Wat is het moeilijk om zoveel dingen in een paar alinea’s te vertellen. Wat hebben we onwijs veel gedaan, gezien, gelachen en gewandeld. Maar naast dat we soms uren op de weg reden met een continue veranderend landschap om ons heen, veel dode kangaroos langs de weg en nauwelijks tegenliggers, was het soms ook fijn om even in de bewoonde wereld te zijn. Sommige plaatsen reden we in 5 minuten doorheen, maar in enkele grote steden bleven we wat langer hangen. We hebben na 2 weken reizen een paar dagen doorgebracht in Broome om onszelf een beetje op te laden. Daar hebben we een parel workshop gehad, een oester geopend en heb ik een ketting van $20.000 om gehad. Ook ben ik erachter gekomen dat parels worden gekweekt en slechts zelden in de zee worden gevonden. We hebben in een brouwerij mangobier (heerlijk) en spicybier (met pepers, blegh) geproefd, en zijn naar de oudste openluchtbioscoop met byo eten en drinken geweest. De volgende grote stad waar we een nachtje zijn gebleven was Darwin. Na het ontmoeten van wat mensen in Litchfield waren we uitgenodigd voor een bbq en zijn we naar een reaggeafeestje geweest. Eén van de schaarse momenten dat we vlees aten en nog belangrijker KOUD bier. Oja koud bier hebben we ook gedronken in Daly Waters wat de oudste pub van de Northern Territory is. Harm zou mij hier gaan trakteren op een biertje als verjaardskado. De pub zelf hangt vol met souvenirs van mensen die langskomen; foto’s, t-shirts, petten, maar ook onderbroeken en bh’s. En natuurlijk ook een paar met alleen maar oranje en nederlands gadgets.

Op onze reis hebben we nog zoveel meer meegemaakt. Al tijdens één van de eerste dagen vond ik bij het wakker worden de auto wat scheef en de band wat zacht. Lekke band numero uno. Tegen het einde van de reis was ik aan het rijden en vroeg ik al aan Harm of hij ook niet vond dat de auto een beetje anders was dan anders. Toen ik best wel een tijdje later stopte werd al snel duidelijk dat we niet heel veel langer hadden door moeten rijden en was het bebleven bij een bijna gescheurde band. Maar wij waren niet de enige met autoproblemen. We reden rond in het donker op een stille weg toe we een auto langs de weg zagen en iemand die ons riep. Twee jongens met een behoorlijk grote auto die het niet meer deed. Konden wij die met ons fordje aan de praat krijgen? Een korte trekactie en hij deed het weer. Dit hebben we nog wel twee keer moeten herhalen de dagen erna totdat ze hun probleem hadden gevonden. Oja dat rijden in het donker is inderdaad geen aanrader wat iedereen al zei, maar eigenwijs als je kan zijn deden we het soms toch een uurtje. Al was het alleen al omdat je dan veel meer kangaroos ziet, gelukkig nooit zo dichtbij dat zij de volgende dag niet meer zien. En de bosbranden worden iets spannender, zeg maar gerust doodeng, als het donker is. De gemiddelde bosbrand is overigens heel normaal en dooft vaak snel uit. Maar als je aan beide kanten van de weg vuur ziet dan rijd ik liever nog wat kilometers door. En uiteindelijk ben ik dan aangekomen in Alice Springs! Alive and Kicking! En na deze lange en vermoeiende roadtrip heb ik volledig tegen mijn principes in een tour geboekt naar Ayers rock (die rode steen in the middle of nowhere) en stap ik morgen vroeg in een bus om mij heerlijk lui in 5 dagen tijd langs alle bezienswaardigheden op de route naar Adelaide te brengen.

Liefs,
Milou