Bijna Thuis..

Lieve allemaal !

Ik kan me er maar moeilijk toe zetten, heb er een heel dubbel gevoel bij, maar het moet gebeuren: mijn laatste blog schrijven! Mijn laatste blog van een reis van bijna 6 maanden. Nu ik er eenmaal aan begonnen ben besef ik me dat het inderdaad bijna echt voorbij is en moet ik de realiteit van de kou in Nederland onder ogen gaan zien. Anderhalf jaar geleden had ik bedacht dat ik op reis wilde, ben ik begonnen met het eten van boterhammen met huismerk pindakaas en heb ik op werk mijn best gedaan om een goede deal te kunnen sluiten om zo lang weg te kunnen blijven. Pas een maand voor vertrek had ik mijn ticket gekocht en met een zeer minimaal plan (ik wil naar Bali, Australie en Nieuw Zeeland) ben ik in september gewoon vertrokken. Pas twee weken voor vertrek naar Australie kocht ik een ticket naar Perth (simpelweg het goedkoopste op dat moment) en had ik bedacht zoveel mogelijk toeristen te vermijden en naar de westkust te gaan reizen. Met het idee te eindigen in Sydney voor nieuwjaar (en omdat ik intussen een vlucht van daar naar Nieuw Zeeland had geboekt) lagen alle mogelijkheden open voor Australie. Wees niet bang, dat verhaal kennen jullie al en ga ik niet opnieuw vertellen. Mmm, dit lijkt eigenlijk meer een reflectief momentje voor mijzelf en had je mogen overslaan :) Waar het op neer komt: ik vertrek op 14 februari (Ja, Valentijnsdag!) vanuit Auckland naar Yogjakarta om nog een week door te brengen bij mijn vader, bij te kunnen kleuren en alvast de helft van mijn jetlag te kunnen verwerken. Een week later land ik weer op Nederlandse bodem en is mijn agenda klaar om gevuld te worden met afspraken om iedereen weer te zien.

Stay on the Track !
Maar zover is het nog niet, want ik ben nog in Nieuw Zeeland en heb in deze laatste weken niet stil gezeten. Verre van, ik kreeg de kans bijna niet om stil te zitten en mocht in mijn handjes klappen als ik een dag kon uitslapen. Mijn oranje bus was nog steeds mijn grote rots in de branding, mijn licht in de duisternis, zonder hem kom ik nergens en zonder hem ben ik radeloos. Maar hetzelfde gold voor mijn nieuwe vrienden en voor ééntje in het bijzonder gold exact het tegenovergestelde: wat als hij ons niet had gehad. Dit brengt mij bij het verhaal van Famous Felix; een naam die deze Duitse 19-jarige jongen verworven heeft door de volgende ingrijpende gebeurtenis. Herinneren jullie mijn tocht naar de berg in Queenstown; 1748meter hoog, steil, zwaar, lang, vermoeiend? Felix had het idee deze tocht in zijn eentje (net als ik, oeps) te gaan doen, ging om 2u ’s middags weg en was om 10u ’s avonds nog niet terug. Rond die tijd kreeg één van ons een verontrustend telefoontje. Felix: ‘I’m lost, I only see forest and trees, I really don’t know where I am’. Goede grap dachten wij nog. Met hevige paniek voegde hij daaraan toe: ‘If I’m not back in an hour, you have to call the police!!!’. Shit, dit is serieus! Binnen een uur zaten wij op het politiebureau, ging een groep vrijwilligers het bos in om hem te zoeken en konden wij alleen maar hopen dat het niet te koud zou zijn om een hele nacht in het bos door te brengen. Probleem 1: we wisten toen niet waar hij heen was gegaan dus waar moest men gaan zoeken. Probleem 2: hij was niet meer bereikbaar. Probleem 3: had hij eten? Drinken? Was hij gewond? En zou hij wel terugkomen?

De volgende morgen rond half 9 kwam onze Felix terug: vermoeid, bebloed, vies van top tot teen en in lichte shock. Maar hij was terug, volgens de politie eindigt het vaak heel anders. Zijn verhaal in het kort? Hij had dorst en geen water meer op de terugweg, hoorde een stroompje, ging van het track af naar beneden, kon niet meer terug en zocht een alternatieve route. Hij raakte verdwaald, belde ons en viel direct daarna van een kliff van 3-4 meter hoog om zijn telefoon en bril te verliezen. Daar heeft hij in de kou de nacht doorgebracht met tientallen kevers en possums, en zodra het licht werd is hij weer gaan lopen om ruim 3 uur later bij het hostel aan te komen. Opwarmen, water drinken, eten geven, wonden schoonmaken, schone kleren aan, de politie bellen, naar de dokter; daar kwam direct de verpleegkundige in mij naar boven. Gelukkig, na een lange nacht en dag konden we er gelukkig al weer tientallen grappen overmaken en was half Queenstown op de hoogte van de avonturen van Famous Felix! En wat hadden we hiervan geleerd? Ga nooit alleen en zonder water wandelen, en gaan nooit, maar dan ook nooit van het pad af.

Dag Zuidereiland!
In de dagen die hierop volgden heb ik de grootste berg van Nieuw Zeeland gezien, Mount Cook, ben ik wezen raften op een ruwe grade 5 rivier om onderweg van een 10 meter hoge rots te springen en reed ik weer door Christchurch, de stad waar ik deze trip begon. Opnieuw kwam ik aan in Kaikoura waar ik weer dolfijnen heb gezien, maar nu ook albatrossen (hebben vleugels met een spanwijdte van 3 meter), een zeeleeuw die een inktvis aan het verslinden is en tijdens het vissen naar Crayfish (een soort kreeft maar beter) hadden we een grote inktvis in de boot met enorme tentakels en zuignappen. Na weer een dag zeeziekte te overwonnen hebben, werd het tijd het zuidereiland gedag te zeggen en met de ferry naar het noordereiland te varen.

Hallo Noordereiland!
Na alle avonturen op het zuidereiland was ik wel toe aan wat rust op het noordereiland. Hier kwam een 3-daagse trip naar de Bay of Islands goed van pas, dacht ik. Deze trip stond in het teken van treehugging, watervallen, strand en avocado’s. Maar ook hier is geen enkele dag saai en blijken de woorden ‘sandboarding’ en ‘tak’ niet samen te gaan. Beeld je in: een hele grote duin van zand, een hele stapel boadyboards en heel veel wind. Doen: loop de steile berg op en geniet van het gratis zandstralen, ga op je buik op het boardyboard liggen en probeer met je voeten jezelf in een rechte lijn naar beneden te laten glijden. Simpel toch! Bij de tweede rit had ik het dan ook volledig onder de knie en ging ik recht af op de enige grote tak op de duin, Bam, zo in mijn gezicht!

Maori Cultuur
Ooit lag Nieuw Zeeland onder de zee en niet eens zo heel lang geleden kwam het ineens naar boven drijven. Er woonden toen alleen vogels op dit eiland en de enige zoogdieren waren vleermuizen. Alle andere dieren zijn geïmporteerd door ons de immigranten. Geiten, schapen, koeien, katten, possums, konijnen; allemaal. En de enige dieren waar ze hier nog enigzins blij mee zijn, zijn de schapen en koeien. Maar voordat dit alles gebeurde woonden hier de Maori, de eerste bewoners van Nieuw Zeeland. En met name in het Noordereiland wonen nog veel Maori. De Maori zijn heel spiritueel en leven heel dicht bij de natuur. Tijdens mijn reis sliepen we een nacht in een speciaal Maori huis en leerden we ontzettend veel over hun cultuur. Zij namen ons mee het bos in, wat ook hun apotheek is, om te vertellen over medicinale planten. ’s Avonds kregen we een voorstelling met traditionele dans en zang. De mannen werd de Haka geleerd, de dans die wordt uitgevoerd als de Maori ten strijde gaan en tegenwoordig ook voor een Rugby match. Het huis waar wij in sliepen, met 30 mensen in één ruimte, heeft een belangrijke betekenis voor de Maori. Elk onderdeel in het huis heeft een betekenis en een verhaal en voor het slapen gaan hebben zij hier heel veel over verteld.

Off the beaten track!
Er zijn een paar plekken waar mijn Oranje Beest ons brengt die niet veel door toeristen worden bezocht, waar telefoons geen bereik hebben en waar relatief veel Maori leven. Dit was onder andere aan de oostkust, voor mij één van de betere plekjes van Nieuw Zeeland. Onze hostels bevonden zich allemaal aan het strand en waren stuk voor stuk bijzonder. Ons laatste hostel lag in een paradijsje: houten vlonders, hangmatten, rotsen en een bay met strand en zee voor het hostel alleen. Bij ons eerste hostel zagen we ’s nachts alle sterrenstelsels en de milkyway en konden we de eerste zonsopgang van de wereld zien. De tweede nacht sliep ik in een tent op een berg met uitzicht over de zee. Ontzettend bijzonder. En overal leerden we weer meer over de Maori, hoe de wereld volgens hen ontstaan is, over hun art, tattoos en kettingen van bot, en met name over de betekenis van hun symbolen. Hieraan is heel duidelijk te zien hoe dicht ze bij de natuur staan.
In mijn laatste dagen waren we in de middle of niet zoveel maar dan aan de westkust. We sliepen een nacht op een farm en daar was één van de belangrijkste activiteiten het schieten van geiten. Nou zouden wij dit waarschijnlijk belachelijk vinden, best leuke beesten toch, maar in NZ is dit echt een plaag. Door veel van de geimporteerde dieren wordt de natuur kapot gemaakt en zijn veel vogels uitgestorven of worden met uitsterven bedreigd, denk aan de kiwi. Daarom kon je als toerist je eigen geit gaan schieten op het enorme land wat bij de farm hoort, wat ik trouwens niet heb gedaan. Een ander zeer interessant product waar NZ om bekend is, is de Manuka honing. Deze honing heeft een hele hoge antibacteriele factor en kan voor ontzettend veel aandoeningen worden gebruikt vanwege zijn helende werking. Het is een natuurlijke vorm van antibiotica, werkt bij geinfecteerde wonden, tegen veel darmproblematiek en is sinds een tijd erkent als geneesmiddel. Helaas is het ook duur.

Tot slot schrijf ik dit laatste stuk in de bus terug naar Auckland, mijn laatste tripje in mijn Oranje vriend. De laatste dagen heb ik doorgebracht onder het toeziend oog van Mount Doom, voor de Lord of the Rings fans onder ons. Een vulkanisch gebergte waar ik een hike van tegen de 20km heb gemaakt en wat bekend staat als de beste hike van een dag ter wereld. Wat de LOTR betreft lijkt wat mij betreft het hele noordereiland op hobbitland. Ik als niet enorme fan ben na alle indrukken in NZ toch een beetje meer fan geworden en ben zelfs The Hobbit in de iMax gaan kijken.

Anything else to say? Nee, ik zal het hier maar bij houden. Ik ga Nieuw Zeeland gedag zeggen en mij langzaamaan voorbereiden op mijn thuiskomst. Tot snel allemaal :)

Liefs
Milou